اشعار

امشب به آسمان حـرم یک ستاره نیست            جز صبر بر بنات علی راه چاره نیست

دیشب عـلـی اکـبـر اذان گـفت در حـرم            امـشـب مـؤذّن نـبـوی در مـنـاره نیست

در کـنـگـرۀ عـرش فـرو ریخـت بنـاها            تا از نـفـس افـتـاد جـگـر گـوشۀ طـاها

بر خـاك تـنـی مـانـد، كه آیـات مـقـطـع            برنیزه سری رفت، كه الشمس ضحیها

آنجا که اشک پای غمت پا گرفت و بعد            بغضی میان سیـنۀ من جا گرفت و بعد

وقـتی که اسـب تـو بـدون تو بـازگـشت            این دخـتـرت بهـانـه بـابـا گـرفت و بعد

بیش از ستاره زخم و، فلک در نظاره بود            دامان آسـمـان ز غـمـش پُـر سـتاره بود

لازم نـبـود آتـش سـوزان بـه خـیـمـه‌هـا            دشـتی ز سـوز سیـنه زینب شـراره بود

از نفاق بی‌فضیلت‌ها، فضیلت کشته شد            خاک عالم بر سرم دریای رحمت کشته شد

بی‌بصیرت‌ها به قصد قُرب سنگش می‌زدند            زینت دوش نبی از جهل امت کشته شد

بگو چه چـاره کـنم این هـزار مـاتم را            هزار و نهصد و پنجاه زخـم درهَـم را

یکی‌یکی همۀ خـیمه‌ها در آتش سوخت            که من شـروع کـنـم روضـۀ محـرّم را

پیکرت در قتلگاه افتاده بود و سر نداشت            آن طرف بر نیزه‌ای دیدم سرت پیکر نداشت

بی‌برادر بودی و مظلـوم، گـیر آوردنت            گفتم ای قصاب‌ها آخر مگر خواهر نداشت؟!

دیدی شکست حرمت‌ پـنـجـاه سـاله ام            دیـدی نـمـاز نـافـلـۀ من‌ نـشـسـتـه شد

دستی که بوسه میزدیش صبح‌ و ظهر و شام            بین طـناب شـمـر زنـازاده بـسـته شد

خـیمه‌ها آتش‌ گرفته یا حسین عباس کو؟           آن علم‌داری که می‌داد خیمه‌ها را پاس کو؟

آن‌که بوده بر حـریم فـاطمه حساس کو؟           شیر میدان قاتل این خصم بی‌احساس کو؟

خـیمه‌ها می‌سوزد و شمع شب تارم شده           در شب بـیـمـاری‌ام آتـش پـرسـتارم شده

ما که خود از سوز دل آتش به جان افتاده‌ایم           از چه دیگـر شعـله‌ها یـار دل زارم شده

وقت اداء حـلـقی بعـضی حروف‌ها            تصویـر می‌شـونـد برایـم لـهـوف‌ها

مقتل نوشت جای «اذا الشّمس کوّرت»            با چکـمه آمدنـد به گودی کسوف‌ها

زمین کربلا تب دارد آیا، یا تو تب داری؟           دل زینب فدایت پا برون از خیمه نگذاری

بخوان در نیمه شب‌هایم « الهی لا تؤدّبنی«           بگو صد بار دیگر«ربِّ خلِّصنا من النّاری«

اسب شاه آمد و احوال به هم ریخته‌اش            ریخت بر هم حرم از یال به هم ریخته‌اش

صیحه زد زینب از اقبال به هم ریخته‌اش            کربلا مانده و گودال به هم ریخته‌اش

راوی نوشت روی تـنت پا گذاشتند            سر را جـدا نموده و تن را گذاشتند

آقا بگو که بی‌صفتان روی پیکرت            جایی برای بوسۀ زهـرا گـذاشتند؟؟

پخش سبک۱                            ( به سبک: عـلیِّ اکبـرِ مـن )

تـــو ای ســالار زیــنـب            بـبـین دلـدار زیـنـب (۲)

افـتاده بود روی زمین و کـفـن نداشت            آن یـوسف شهید به تن پیـرهن نداشت

پیکر بدون سر به روی خاک مانده بود            سر روی نیزه بود و اثر از بدن نداشت

زیـر نـور کـمی از مـاه، بـدن ها پـاره            خیمه ها سوخته، جمعی ز حـرم آواره

آنطرف تر تن هجده گـل زهرا بی سر            اینطرف خواهری از داغ عزیزش پرپر

با لبان تشنه آن ساعت که افتادی به خاک           لَم تَقُل شیئا سِوا: قُم یا اخا! أدرِک اخاک!

مشک دور از دست گریان است و قدری دورتر           مانده بر صحرا لبی خندان و جسمی چاک چاک

سوختم، برخاست باز از دل نوایی سوخته           چیست این دل؟ شعله ای از خیمه هایی سوخته

چیست این دل؟ یک نی خاموش خاکستر شده           که حکایت می کـند از نـیـنـوایی سوخته

غیر از این خاک بلاکَش، وطنی نیست تو را           جز سنان و نی و خنجر، چمنی نیست تو را

گـفـتـم از خـاتـم انگـشت تو را بـشنـاسم           تو که انگشت نداری، یمنی نیست تو را